Als Bernadien, de vrouw van Arjen Robben, op een mistige maandagmorgen in maart geen suiker in zijn thee doet, loopt hij twee maanden later, tijdens de kwartfinale van de Champions League, mank. Of hij schiet op de paal. Dat klontje suiker, en het gemis ervan, scheelt die twee centimeter in zijn pas of in zijn schot die van een misser een treffer maakt.
Wanneer Bouchra van Persie de couscous net te lang laat wellen en de volgende ochtend in alle haast haar man een zoen vergeet te geven, krijgt Robin twee weken later, of wanneer dan ook, een knietje in zijn dij dat hij had kunnen ontwijken. Vervolgens staat hij drie weken buitenspel en moet hij alles in het werk stellen om op tijd fit te geraken voor het WK. Aldaar kampt hij met een gebrek aan ritme en vermoeidheidsverschijnselen, die van invloed kunnen zijn op een succesvol verloop van het toernooi.
Als de kinderen van Dirk Kuyt worden gepest op hun Turkse school omdat ze blond en Nederlands en Kuyt zijn, kan dat tot kopzorgen leiden bij hun vader, die daardoor de focus mist om in de penaltyreeks tegen een Midden-Amerikaanse geluksnatie de bal feilloos in de linkerhoek te rammen. De misser houdt een voetbaltrauma in stand (penalty’s) en creëert er een bij (verliezen van Costa Rica), iets wat een volk decennialang meetorst in het collectief geheugen.
En dus zorg ik dat zijn kinderen Turks spreken, leg ik Bouchra uit hoe je couscous welt en stuur ik Bernadien iedere ochtend een suikerklontjeswhatsapp. Vergeet totaalvoetbal, de Toto en totempalen, de totale mens is waar het om draait. Dat is mijn principe: de mens in al zijn totaalheid en het functioneren van die mens in al zijn context. Dát is hoe ik werk en dát is waarom mijn teams succesvol zijn.
Tactiek komt pas hierna. Eerst de mens, dan de strategie. Er zijn figuren die kritiek hebben op dit elftal. Op ons spel. Voor hen heb ik de volgende mededeling: we hebben de wereldkampioen als Hollandse stieren gereduceerd tot toeschouwers van hun eigen ondergang; we hebben voor het eerst in onze historie gewonnen van de vrijbuitende Australiërs; we hebben op klinische wijze het hoge pressievoetbal van de dappere Chilenen ontmanteld; we hebben in beide knock-outwedstrijden ongeëvenaard last minute entertainment gebracht en in het proces een grootse voetbalnatie haar voetbaltrots teruggegeven. Dát is wat wij hebben gedaan. De staf, mijn jongens en ik.
Er zijn ook mensen die beweren dat ons toernooi nu hoe dan ook al geslaagd is. Dat geen Messi of Müller of omkoopscheids daar nog iets aan kan veranderen. Dat wij aan de doelstelling van de KNVB hebben voldaan. Dat laatste klopt, maar wij willen meer. Dat hebben we vanaf dag één gezegd en dat blijf ik herhalen. Wij willen meer.
Maar het belangrijkste is dat we happy zijn. Als de spelers privé happy zijn, zijn ze happy op het veld. Dát is belangrijk.
Zijn wij happy? Ja, dat denk ik wel. Verdomd happy.
