We hebben deze vakantie twee weken op een hond gepast en ik moet zeggen dat ik de toegevoegde waarde er niet van inzie. Die zag ik ook al niet toen wij vroeger thuis een hond hadden. Mickey heette hij, een witte West Highland white terrier die veel blafte en iedereen die op visite kwam onderpiste. Maar soms zie je dingen als volwassene anders, vanuit een nieuw perspectief, en ontdek je waarde waar je die voorheen niet zag. Niet dus, in dit geval.
De hond in kwestie – of in het algemeen – neem ik verder niets kwalijk. Die kan er niets aan doen dat hij een hond is, met alle neigingen en behoeften van dien. Maar de mens, met al diens neigingen en behoeften, des te meer. De mens heeft namelijk zelfbewustzijn. En als ik zelfbewust drie á vier keer per dag naar buiten moet met een wezen dat tijdens al die keren exact hetzelfde gedrag vertoont, voel ik weerstand.
Toegegeven, mijn zelfbewustzijn zit me vaker in de weg en doet wellicht meer kwaad dan goed, maar met een dier over straat lopen dat om de vijf meter zijn poot optilt om over een boom, wiel, fiets of gevel te kunnen plassen geeft me geen voldoening of genot. De poep van het dier moeten oprapen, waarvan de meestal halfzachte structuur en warmte ook door het hondenzakje heen nog hartstikke goed voelbaar zijn, brengt me geen gepaste nederigheid voor de wonderen van de natuur. Sterker nog, ik vind het goor en besef dan juist dat ik te goed ben voor zulke handelingen, zeker als ze niet noodzakelijk zijn. Men hoeft namelijk geen hond te nemen.
Het dier sliep veel, at ’s ochtends wat brokken en ’s avonds een koud prakje separatorvlees of -vis. Soms blafte hij, hard en onnodig. Er was steeds niets aan de hand. Maar wat de hond voortdurend deed, zonder het echt te doen, was stinken. De hond rook naar hond en hoewel ik besef dat honden dat vaak doen viel het me pas bij deze hond echt op, vermoedelijk omdat ik twee weken lang met hem in een huis woonde. Hij stonk en dus stonk het huis naar hem, want hij lag op de bank, op de vloer, op de stoel, op het kleed en zelfs in de vensterbank. Op al die plekken liet hij zijn geur achter en die was niet aangenaam maar wij zaten er middenin.
Niet zelden vroeg ik me tijdens het uitlaten af waarom we zoveel van een hond pikken, meer nog dan we van mensen pikken. Als mijn kinderen over zichzelf heen of in hun broek hebben geplast gaan ze thuis douchen en krijgen ze schone kleren. Deze hond piste wel met een poot omhoog, maar ik zag de pis langs zijn vacht glijden. Een keer hing er nog een stukje poep aan zijn kontgat waarmee hij zo naar binnen liep, om vervolgens op de bank of stoel of welk ander door mensen eveneens gebruikt meubel dan ook te gaan liggen. Waarom komt de hond met zoveel meer weg dan wij onszelf en anderen laten wegkomen?
Het was verder een lief beest hoor, denk ik. Hij was gewoon wie hij was, een doorgefokte wolf die mensen gezelschap moet houden. Over zijn persoonlijkheid kan ik verder weinig zeggen, want ik weet niet of die bestaat. Uiteindelijk vroeg ik me af wie er beter werd van deze verstandhouding tussen mens en dier. Hij, wij, of de eigenaren van de hond, die zonder hem op vakantie waren.
Categorie: Lees niet alles wat je gelooft
Zoet en zuur
Het is de laatste week van de zomervakantie en dat is maar goed ook. Daarmee wil ik niet zeggen dat de zomervakantie niet leuk was, maar er komt een moment waarop mensen, ook kinderen, weer iets moeten gaan doen. Juist voor kinderen is structuur belangrijk, al lijkt het vaak alsof ze daar juist tegen willen ageren.
Eerlijk is eerlijk, tegen de lange papadagen zag ik voor de vakantie op. Mijn zoontjes hebben een leeftijd waarop ze meer met elkaar spelen, maar ook harder botsen. Die botsingen zijn nu tussen twee testostoronale mankinderen en gaan gepaard met oorverdovend gebrul en rake klappen. De frequentie ervan nam toe in de weken voor de zomervakantie, misschien omdat ze toe waren aan rust. Maar die rust impliceerde ook een vrijwel continu samenzijn van de miniheerschappen. Zou dat wel goed gaan?
Nou, dat ging het! Mijn zoons zijn deze vakantie vrienden geworden. Natuurlijk werd er nog weleens uitgehaald of doofgeschreeuwd, maar leuk samen spelen had en heeft nu de overhand, en dat doet me goed.
Tijdens de papadagen gingen we steevast op pad, want het weer was meestal mooi. We voetbalden op een veldje zonder honden. We aten broodjes bij bakkers en bageltentjes. De kinderen renden door de regen. We spraken met grootouders die op hun eenjarige kleinzoon pasten. We gingen naar de speeltuin in Nieuwendam, helemaal aan de andere kant van Amsterdam-Noord, waar een kraai een boterham uit ons net gekochte, verse brood stal. Echt waar, ik zag een kraai vliegen met een hele boterham in z’n bek en dacht: dat zal toch niet ons brood zijn? Het leek er wel op namelijk, volkoren tijgerbrood. En verrek, toen ik het ging checken bleek dat het ons brood was! De zak was aan een kant opengepikt door het brutale beest. Ik dacht niet dat ze dat konden of zouden doen, maar het gebeurde en leverde een mooi verhaal op, zoals u leest.
We voetbalden nog meer, op andere veldjes en pleintjes zonder honden. Iemand viel, tranen. Iemand pakte de bal af, ruzie. Een vrouw bracht ons appel, tomaat en komkommer uit haar moestuin. We maakten armbandjes en kettingen van goedkope plastic kralen bij het buurthuis.
Mijn zoons leerden skaten, de oudste op een skateboard en de jongste op een step. We zagen familie en vrienden, keken films en series, maakten wandelingen en doken in zee, allemaal in deze vakantie.
Waar blijft de grap, zult u misschien denken. Waar blijft de sarcastische observatie, het snedige commentaar. Dat blijft uit. Het was gewoon goed, mooi, fijn, gezellig en soms heftig en stom. Maar zo is het nu eenmaal. Zo zijn dingen en zo gaan ze. ‘The sweet is never as sweet without the sour,’ zegt een bijkarakter in de film Vanilla Sky (2001), die ik laatst weer eens zag. De zomervakantie was zoet en zuur en het is goed dat ie weer voorbij is. Bijna dan.
Weer een andere generatie hè
Volgens de kapster hadden een aantal veranderingen te maken met ‘weer een andere generatie hè.’
Zo ging de vorige generatie, of misschien wel die dáárvoor, zowat elke week naar de kapper. Dat is nu anders, want dat is de generatie ook. Deze generatie gaat minder vaak naar de kapper, ‘want het maakt ze niet zoveel meer uit’ of hun haar lang of kort is. ‘Het kan tegenwoordig allemaal’.
‘Vroeger niet hè?’ wilde ik meegaan in haar redenering, maar daar reageerde de kapster niet op.
De tweede grote verandering die zij als kapster ziet ten gevolge van de veranderde generatie is dat kinderen nu veel beter stilzitten dan vroeger. Kinderen knippen was op de kappersschool ‘een crime’, want ze zaten niet stil, en ‘dan pakte je nog wel eens een stukje oor mee.’
‘Dus kinderen van nu zijn minder beweeglijk? Hoe komt dat denk je?’ vroeg ik als poging enthousiast te participeren in het gesprek. De kapster haalde haar schouders op.
De derde opmerkelijke verandering ten opzichte van vroeger is dat kinderen nu langer thuis wonen en dat prima gaat, want ‘het is tóch een andere generatie’. Haar zoon, bijvoorbeeld, is 21 en woont nog thuis en dat gaat prima. Dat was vroeger wel anders, zegt ze en denkt ze misschien ook, want hoe kun je zoiets nou weten? Haha.
Ik zeg ‘Ja prima toch als het prima gaat?’ Ze doet of zegt niks terug.
Het vierde en voorlopig laatste grote verschil dat ze ziet tussen deze generatie en de vorige en die daarvoor et cetera is dat de nieuwe generatie weer veel meer waardering heeft voor vermaak zonder snoer. ‘Ja die dingen denk je niet meer weg,’ zegt ze terwijl ze naar haar Radio Oranje pompende Sonos knikt, ‘maar je ziet dat deze generatie daar weer meer mee kan.’
Ik wil iets zeggen over mijn platenspeler en hoe ik die 15 jaar geleden aanschafte als analoog antwoord op de wildgroei aan mp3tjes op mijn computer. Meer gerichte, kwalitatieve aandacht voor de muziek wilde ik, in plaats van zwemmen door een zee van digitale overvloed. Maar het is iets te lang stil en ik voel de behoefte om iets te zeggen zakken. Ik weet niet of het zin heeft. Bovendien gaat het niet over mij, maar over ‘een andere generatie’, en dus pak ik maar mijn telefoon om doelloos door apps te scrollen.
Buiten regent het pijpenstelen, maar daar heeft niemand het over.
Uitslapen
Slapen is een, zo niet hét ding voor jonge ouders. Het ding is namelijk dat het niet meer vanzelfsprekend is dat je het kunt doen, slapen, waar dat vóór het ouderschap een minder groot ding was. Tenzij je er toen juist meer moeite mee had, door gepieker of andere voeders van slapeloosheid, en de uitputting van de kindzorg je juist makkelijker in slaap laat vallen.
Nu ik het schrijf, herinner ik me weer dat dat laatste voor mij gold: de vermoeidheid van de babytijd was zo diep dat ik in slaap viel zodra mijn hoofd het kussen raakte, waar dat me in het pre-vaderschap vaak veel moeite kostte. Na de geboorte van mijn eerste kind sliep ik soms een fractie vóórdat mijn hoofd het kussen raakte al, terwijl het hoofd met dichte ogen nog door de lucht zweefde, richting het kussen, waardoor het er des te harder op neerplofte maar alsnog gewoon doorsliep.
‘Je verhaal houdt nu al geen steek’, zou de lezer me kunnen verwijten, maar dat zou voorbarig zijn, want ik ben nog niet klaar. Op slaap lever je namelijk wel degelijk in als ouder van jonge kinderen. Weinig bereidt je voor op de gebroken nachten en vroege ochtenden, ook de doorhaaltrainingen van een onstuimig studentenleven niet. In die tijd hoef je alleen maar voor jezelf te zorgen, en zelfs dat laten veel studenten na. Hierom is het voor studenten ook af te raden om kinderen te krijgen, maar dat terzijde.
Nu mijn kinderen wat ouder zijn (resp. 7 en 4), zijn de nachtelijke onderbrekingen meer uitzondering dan regelmaat. Er is weleens een nachtmerrie, een in de wilde slaap tegen de bedrand gestoten hoofd of ‘eng geluid’, maar meestal slapen ze door.
Vredig kunnen uitslapen blijft daarentegen wél een uitzondering. Mijn vriendin en ik gunnen elkaar in het weekend een uitslaapochtend, maar vooral die van mij wordt vaak ruw verstoord. Afgelopen zaterdag werd de zevenjarige weer eens naast mij in bed wakker, omdat hij een nachtmerrie had gehad en niet in zijn eigen bed verder wilde slapen. Daarin lag nu zijn moeder, die met de kinderen zou opstaan, maar geen weet had van onze ontwaakte zoon.
Onze oudste heeft de neiging ’s ochtends direct te beginnen met praten. Geen korte anekdotes of afgeronde gedachten, maar ogenschijnlijk eindeloze verhandelingen over, bijvoorbeeld, de verschijningsvormen van Pokémon, de mogelijke familiebanden tussen de verschillende Pokémonsoorten en de soms paradoxale evolutie van hun krachten. Ik kan niet slechts toeschouwen of aanhoren, mijn participatie is vereist. Dat weet ik omdat hij al zijn zinnen afsluit met: ‘Toch, papa?’.
Zijn college begon dit keer om 6:30u. Om 7:15u kwam zijn broertje met zijn kussen onder zijn arm geklemd uit zijn kamer en nestelde zich aan de andere kant van me in het grote bed. Dat kussen neemt hij niet mee om op te kunnen liggen – dat doet hij op dat van mij -, maar om, zoals hij het zelf omschrijft, ‘mensen te kunnen beuken’.
En zo geschiedde. Aan de ene kant hoorde ik een live Pokémon-podcast, aan de andere kant werd ik gebeukt. Toen de kinderen hun activiteiten op organische wijze synchroon beëindigden, vielen ze, zoals ik naïef hoopte, niet weer in slaap, maar begonnen ze, in koor en fonetisch, de leader van Pokémon Reizen te zingen – het, toegegeven, meest catchy liedje van alle Pokémonseries.
‘Abalabie de bery west,’ klonk het nu in mijn beider oorschelpen. ‘det nowan ewfer waaaarsz’. Oude broer vond dat jonge broer – o ironie – het liedje niet goed zong en stelde voor dat hij zijn maat volgde. Nu was het dus zo dat ik in mijn rechteroorschelp het liedje fonetisch hoorde, met in mijn linkeroorschelp hetzelfde liedje een halve seconde vertraagd en nog fonetischer gezongen door een 2,5 jaar jonger stemmetje. Als een brein hoorbaar kon kermen en kraken had dat van mij het op dit moment gedaan.
Na een paar minuten of uren zingen was het wel weer klaar en riep kleine broer ‘MOLLETJE’, waarop beide broers onder de dekens kropen, als mollen, daarbij mijn edele delen niet ontziend. Toen ben ik maar opgestaan.
Moraal van het verhaal? Slaap zolang en wanneer het kan. Verder zijn er geen oplossingen, slechts acceptatie.
Smart & arrogant
Ik word vaak gebeld door nummers die ik niet ken. Het schijnt de schuld te zijn van de Kamer van Koophandel, waar informatie van ondernemers vrijelijk beschikbaar is. Partijen kopen telefoonnummers op, om ploeterende zetzetpeëertjes vervolgens te bestoken met ‘aanbiedingen’ voor wurgcontracten bij niet-bestaande energiemaatschappijen of gegevensaanvragen om verzonnen Bitcoin uit te kunnen keren. Een tijdje kreeg ik vooral belletjes van de eerste soort, maar sinds een paar maanden willen gebrekkig Engelssprekende stemmen mij het idee geven dat ik een soort Blockchainkoning ben.
Meestal klik ik inkomende oproepen van nummers die ik niet ken weg, of zet mijn telefoon op mute. Symptoombestrijding dus, geen oplossing. Ik besloot tot een andere benadering: opnemen, het gesprek aangaan, en de callcenteragent vervolgens zo tot waanzin drijven dat die ophangt. Gisteren deed ik het voor het eerst, en ik moet zeggen dat ik me sindsdien behoorlijk goed voel over mezelf.
‘Met Remco,’ zei ik bij het opnemen op m’n allerNederlandscht.
‘Hi Remco, this is Julio from blockchain.scam to inform you about your earnings. You currently have 0,4 BTC on your account.’
‘I don’t own Bitcoin,’ zei ik.
‘Yes Mister Remco, you do. Can I…’
‘Let me ask you a question.’
‘Sure, Mister Remco.’
‘Does this work make you happy?’
‘Well sir…’
‘Do you think it is helping the world?’
Het bleef even stil.
‘Can I ask you something, Remco?’
‘Of course, Julio.’
‘Do you think you’re smart?’
‘Smart enough to know I’m being scammed.’
‘Ah, I see. You think you are smart. You’re arrogant.’
‘Why does this make me arrogant? Why can I not be smart?’
‘No no no Mister Remco, you said you are smart, so you are arrogant.’
In Julio’s optiek maakte mijn vermeende arrogantie me ongeschikt om nog een mening te kunnen hebben over zijn verhaal, laat staan werk of leven. Hij bleef het herhalen: je bent slim en dus arrogant, hoe vaak ik ook zei dat ik mezelf best slim mocht vinden, in ieder geval slim genoeg om telefonische oplichterij te kunnen doorzien.
Ik vroeg hem nogmaals of hij happy was, of zijn werk hem voldoening gaf en of er op de krappe arbeidsmarkt geen andere opties waren voor een smooth-talking blockchainlatino als hij, maar daarop kreeg ik geen inhoudelijk antwoord. Ik bleef smart en arrogant, als ware het de grootste zonden die een mens kan begaan.
De enige zonde die ik beging, was dat ik me niet aan mijn voornemen hield: ik hing als eerste op. Je kunt veel over telefonische oplichters zeggen, vasthoudend zijn ze wel.
Sensory seekers vs Papa eindbaas
Er kwam op Instagram een video voorbij van een vader die met zijn kinderen stoeit. De vraag die in de video wordt gesteld is: ‘Are you doing rough and tumble play at the right time for your sensory seeker?’ In eerste instantie dacht ik dat ‘sensory seeker’ een omslachtig Amerikaans woord voor jong kind is, maar toen ik het opzocht bleek dat een sensory seeker een kind is ‘met een hoge neurologische drempel of een hele grote sensorische emmer die gevuld moet worden met sensorische input.’
Volgens deze definitie wijken sensory seekers dus af van ‘gemiddelde’ kinderen omdat het langer duurt voordat hun zintuiglijke prikkelbeker vol zit. Aangezien zowat elk kind dat ik ken hieronder lijkt te vallen kunnen we concluderen dat het inderdaad een omslachtig en ook wat aanstellerige Amerikaanse term is om jonge honden mee te duiden.
In de caption wordt toegelicht dat de beste stoeitijd vlak voor bedtijd is. Stoeien helpt kinderen hun energieniveau te reguleren, draagt bij aan het lichaamsbewustzijn, vermindert stress ‘and so much more’.
Verdomd, dacht ik toen ik het las. Mijn kinderen willen altijd na het avondeten met me stoeien. ‘Papa Eindbaas?!’ roepvragen ze dan, alsof ik de Bowser ben aan het einde van hun level, oftewel dag.
Ik heb er niet altijd zin in. Moeheid, een stram lijf, volle maag, kinderen die vlak daarvoor nog zaten te gillen aan de keukentafel: er is altijd wel een excuus. Maar het is ook moeilijk om hun enthousiasme te weerstaan. En ergens weet je, ook zonder aanstellerige Amerikaanse Instagram-video’s, dat het goed voor ze is: het contact, het spel, het in een veilige omgeving opzoeken van grenzen.
Na het zien van de video was er geen excuus meer. Elke avond neem ik als Papa Eindbaas plaats op het kleed, alwaar ik de non-stop aanvallen van de Pokémon, ninja’s, Mario en Luigi, of welk spel- of tekenfilmfiguur op dat moment dan ook in zwang is, probeer te weerstaan. Zij worden steeds groter en sterker, dus dat laatste steeds moeilijker. Het enige wat ik van ze vraag is tien minuten na mijn laatste hap om het eten te laten zakken. Die tijd gebruiken ze als warming-up.
Het komt nog weleens voor dat onze kinderen ’s nachts wakker worden. Zouden ze de nachten na stoeipartijen doorslapen? Ik ben er de afgelopen week extra op gaan letten. En verrek, de uitgestoeide sensory seekers hebben hun nachtelijke zoektochten gestaakt.
Heroes van de zeroes
In de sportschool staat altijd SLAM! op. Altijd. Dat je de naam van het radiostation met uitsluitend hoofdletters en een uitroepteken erachteraan schrijft vertelt je genoeg over het soort muziek dat de dj’s draaien. Als er al dj’s zijn, want je hoort nooit iemand praten. Dat spreekt dan weer voor de zender.
SLAM! heeft een themakanaal genaamd SLAM! 00’s, ‘met alleen maar de beste hits uit de zeroes!’
Voor de duidelijkheid: hiermee worden de eerste tien jaar van deze eeuw bedoeld.
Een man van een jaar of 20, die hier niet alleen sport, maar ook werkt, stelt tussen zijn oefeningen door hardop een vraag aan niemand in het bijzonder: ‘Wat is dit voor ouwe muziek? Was iedereen toen de hele tijd vrolijk ofzo?’
In zijn stem klinkt lichte irritatie. Alsof hij de vorige generatie – de millennials, ons, mij – iets verwijt, zoals wij de generaties voor ons van alles verwijten.
Terrorisme, oorlogen in Irak en Afghanistan, George W., de kredietcrisis: nee, ook de jaren ’00 waren voor de toenmalige adolescenten geen ontspannen rit, maar wat kan een twintiger van nu daarmee? Wegen de coronapandemie, oorlogen in Oekraïne en Gaza, woningcrisis en klimaatcrisis zwaarder op het gemoed dan wat hiervoor kwam? Of zaaien de woekerende social media niet alleen angst en verdeeldheid, maar versterken ze ook het onheilspellende gevoel dat de mensheid zich aan de rand van de afgrond bevindt?
‘Was iedereen toen de hele tijd vrolijk ofzo?’
‘Nee, jochie,’ wil ik antwoorden, ‘dat waren we niet, maar ik kan me voorstellen dat het door die lege liedjes voor jouw generatie zo lijkt.’
De muziek van zijn generatie is overigens niet veel beter, maar dat zullen mijn kinderen hem over 20 jaar wel vertellen.
Memory
Facebook toonde me een memory, een foto van precies tien jaar geleden van mijn zusje in het MoMA in New York. Ze staat naast een schilderij van Henri Matisse, ‘La leçon de piano’, waarvan onze moeder vroeger een poster boven de piano had hangen.
Op de foto is mijn zusje zwanger van haar eerste kind. Ik deelde de memory met haar, zodat we samen konden memoryen, en ze zei dat het voelde als veertig jaar geleden. In eerste instantie vond ik dat ze overdreef, maar toen ik eenmaal ging nadenken over wat er in die tien jaar allemaal is gebeurd leek veertig nog zuinig.
Mijn zusje heeft nu, tien jaar later dus, vier kinderen. Ik toen nul, nu twee. Er was een vliegramp, waarbij we een halfzus, een nichtje en een neefje verloren.
Ik ging samenwonen. Werd freelancer na mijn eerste serieuze baan. Kocht een huis en kwam in nog niet bezochte landen. Er was een pandemie, een oorlog die de verwarming duur maakte en een oorlog die mensen tot op het bot verdeelde en gaande is terwijl ik dit typ.
Tien jaar in een alinea. Het past, maar doet er geen recht aan. De tijd gaat snel, vinden we, vind ik, zeg ik vaak, zeggen anderen. Maar er gebeurt dan ook een hoop.