Facebook toonde me een memory, een foto van precies tien jaar geleden van mijn zusje in het MoMA in New York. Ze staat naast een schilderij van Henri Matisse, ‘La leçon de piano’, waarvan onze moeder vroeger een poster boven de piano had hangen.
Op de foto is mijn zusje zwanger van haar eerste kind. Ik deelde de memory met haar, zodat we samen konden memoryen, en ze zei dat het voelde als veertig jaar geleden. In eerste instantie vond ik dat ze overdreef, maar toen ik eenmaal ging nadenken over wat er in die tien jaar allemaal is gebeurd leek veertig nog zuinig.
Mijn zusje heeft nu, tien jaar later dus, vier kinderen. Ik toen nul, nu twee. Er was een vliegramp, waarbij we een halfzus, een nichtje en een neefje verloren.
Ik ging samenwonen. Werd freelancer na mijn eerste serieuze baan. Kocht een huis en kwam in nog niet bezochte landen. Er was een pandemie, een oorlog die de verwarming duur maakte en een oorlog die mensen tot op het bot verdeelde en gaande is terwijl ik dit typ.
Tien jaar in een alinea. Het past, maar doet er geen recht aan. De tijd gaat snel, vinden we, vind ik, zeg ik vaak, zeggen anderen. Maar er gebeurt dan ook een hoop.
Tag: facebook
DJ Ten Walls aan diggelen
Status is een vluchtig begrip. Zeker tegenwoordig, nu een daad of uitspraak binnen luttele minuten een wereldwijd publiek vindt, is de opbouw of afbraak van een reputatie geschied voor je kunt zeggen ‘ja maar hé wacht eens even!’ Zelfs als je de kans krijg dat te zeggen, bijvoorbeeld na een onhandige uitspraak over homo’s, is het vaak al te laat. Het web heeft zijn klauwen erin gezet en je onachtzaam uitgesproken woorden als spinneneitjes over de surfpopulatie uitgeworpen.
Laatste slachtoffer van dit virtuele domino-effect is Litouwse dj Ten Walls, die op zijn Faceboopagina vergelijkingen trok tussen homoseksualiteit en het kindermisbruik in de katholieke kerk. Ook citeerde hij zichzelf uit een gesprek met een collega waarin hij diegene een voorstelling maakte van de onaangenaamheid van de uitgerekte brownie van zijn zoon. Met brownie bedoelde hij niet het chocoladecakeje, maar de anus. Verder kwalificeerde hij homo’s als toebehorend aan een ander ras, iets wat in de jaren ’90 nog gewoon gerepareerd kon worden. Ik heb geen idee wat hij met dat laatste bedoelt, maar heb het vermoeden dat de subtext niet per se vleiend is voor diegenen met liefde voor hetzelfde geslacht.
Later, toen het al te laat was, bood Ten Walls – echte naam Marijus Adomaitis – zijn excuses aan voor het bericht, en sprak hij zonder zijn woorden terug te nemen van een misverstand. Nog later, toen al zijn boekingen voor deze zomer waren gecanceld en hij massaal werd gehaat, schreef hij het volgende:
‘Last week I wrote a Facebook post that was wrong and completely out of character and the result was a badly written post that was unacceptable. It was never my intention to offend anyone. I’m really saddened by everything that has happened and I would like to apologise to everyone I’ve let down, especially to my friends in the gay community, and my fans.
I now need to take a break and have cancelled my upcoming shows.’
Hij zegt dus zelf zijn shows geannuleerd te hebben, maar dat maakt verder niet zoveel uit. Dat deze man een probleem heeft, is duidelijk. Dat deze man dingen denkt die vast door nog veel meer mensen worden gedacht, maar hij ze op Facebook zet, is gewoon heel dom. Dat de wereldwijdewebwereld hem vervolgens verketterd is te verwachten, want zo gaat dat de hele tijd, maar ook behoorlijk irritant en overtrokken.
Elke malloot heeft vandaag de dag een platform om zijn doen, laten en denken voor het voetlicht te brengen en dat blijkt vaak (terugkijkend) helemaal niet zo’n goed idee, vraag maar aan Marijus. Het bood hem de mogelijkheid zijn foute ideeën over homoseksualiteit de wereld in te slingeren, ontegenzeggelijk een kwalijke zaak. Maar net zo kwalijk is de collectieve veroordeling van de man in de media en social community. Pitch was het eerste festival dat hem van de artiestenlijst schrapte, de rest kon toen niet achterblijven. Het is begrijpelijk dat ze dat doen, maar de ‘holier than thou’-toon van de persberichten doet het lijken alsof Ten Walls de eerste man in de geschiedenis is die dit soort dingen heeft gezegd. Alsof discriminatie niet ook op die festivals zelf voorkomt. Alsof Ten Walls de verpersoonlijking is van de anti-homo, op het moreel kuise volk losgelaten om zelf het platform te betreden en haar eigen waarden als gesmolten kaas over guitig knikkende medestanders heen te gieten.
Want dat is wat er gebeurt. Een zogenaamd prominent figuur zegt iets doms en/of beledigends en de dappere moraalridders slijpen hun zwaarden in hysterie. De kranten duiken er massaal op, collega-muzikanten bestormen Twitter om hun afkeer uit te spreken en de Nederlandse dj Job Jobse plaatst een foto op Facebook van een kapotgeslagen LP van zijn voormalige buddy. Verbolgen fans deleten Litouwse MP3’tjes en laten geen kans onbenut om hun afschuw uit te spreken over dit verschrikkelijke mens, deze wanstaltige samenballing van verrotte humaniteit. Alle frustratie en woede over de verschrikkingen van millennia aan discriminatie worden op deze tien muren botgevierd en zijn carrière wordt met een sloopbal van hashtags aan diggelen geslagen.
Marijus heeft domme dingen gezegd. En het was nog dommer dat hij ze op Facebook zette. Maar dat is wat hij is: een domme dj. Geen Imam of Minister-President, ook al doet de media-aandacht anders vermoeden. Zoals ene Jeffrey op Facebook tegen Job Jobse zegt als reactie op de kapotte plaat: ‘Leuk een plaat stuk gooien, maar bel hem op, vraag om zijn verhaal. Lukt jou vast wel. Ga in gesprek, misschien komt er iets positiefs uit. Dit is te gemakkelijk.’
In gesprek met de NOS (en Sander, Matej, Jo Jo en Pascal)
NOS ☑
Een patatje eten in Napels? Het klinkt misschien wat gek, maar in het land van pizza en pasta is Hollandse patat in korte tijd erg populair geworden. In nog geen jaar tijd openden in Napels bijna dertig patatzaken.
Correspondent Rop Zoutberg sprak met de man die de eerste zaak oprichtte.
Remco de Ridder: Hollandse patat? Volgens mij is er weinig Hollands aan.
NOS: De man die de patat naar Napels bracht, heeft zijn idee in Amsterdam opgedaan en de frituurbakken komen ook uit Nederland 😉
Sander Verlaan: Wie is de fabrikant van de frituurbakken?
NOS: Heb je het artikel gelezen, Sander? Wij melden alleen de plaatsnaam, niet de fabrieksnaam.
Matej Chvalkovsky: NOS, dus als en Fin naar Nederland komt, en hier shoarma eet, en vervolgens paar tenten in Helsinki opent, is dat dan ook meteen een Nederlandse culineriteit?
Sander Verlaan: Heb het artikel gelezen, was alleen op zoek naar de naam.
Remco de Ridder: Even iets anders NOS, hoe krijg ik zo’n blauw vinkje naast mijn naam?
Pascal Geleijnse: Remco de Ridder, dat betekent dat de pagina geverfieerd is als ‘echt’. Dit wil dus zeggen dat dit de echte NOS is en niet een namaak
Remco de Ridder: Dank je wel Pascal. Hoe krijg ik dat? Ik ben namelijk ook ‘echt’.
Pascal Geleijnse: Dat gebeurt automatisch geloof ik
Jo Jo: Remco; whahahahaha
Remco de Ridder: Maar als het automatisch gebeurt, betekent dat dan dat ik toch niet ‘echt’ ben?
Pascal Geleijnse: Gebeurt alleen bij pagina’s en niet bij persoonlijke fb’s denk ik
Remco de Ridder: O, dan zal ik voor de zekerheid nog even bij mijn moeder checken. Desalniettemin bedankt voor al je hulp.
Het Snowdenbaleffect
In een poging de verveling op een vrije, verplichtingsloze dag te doorbreken, schuift mijn duim gemiddeld eens in de dertien minuten naar het blauwe icoontje met de ‘f’ op mijn telefoon. De gedeelde statussen en links vertellen me zelden iets wat ik nog niet wist (het is bijna weekend; op Ibiza schijnt de zon), maar toch heb ik dan vaak alsnog het onnozele idee dat er op de desktopversie van Facebook méér te zien is. Ik klik dan, vlak nadat ik mijn mobieltje ontgoocheld naast me heb neergelegd, tegen beter weten in op de snelkoppeling in mijn bladwijzerbalk. Zo ook zonet. In plaats van het vertrouwde scherm (wit, blauwe balk, misleidende profielfoto’s) verscheen de volgende melding:
Account Temporarily Unavailable.
Your account is currently unavailable due to a site issue. We expect this to be resolved shortly. Please try again in a few minutes.
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik enorm gesteld ben op mijn privacy. Afgezien van de circa 500 foto’s die ik heb geüpload en de constante stroom updates over mijn wel en wee ben ik niet scheutig met kijkjes in mijn privékeuken. Mijn Facebookpersona is sowieso een zeer selectieve afspiegeling van mezelf, eentje die laat zien welke studies ik heb afgerond, maar niet hoe lang ik erover heb gedaan. Eentje die een keurig overzicht van al mijn baantjes en stages geeft, maar verzwijgt dat ik werd ontslagen als pizzakoerier omdat ik Denzel de shiftmanager een fastfoodfascist noemde. Eentje die dweept met zijn film- (Fight Club) en muziek- (Radiohead) smaak, maar die de Titanic soundtrack verborgen houdt in een kartonnen doos gemarkeerd als ‘computerspullen enzo’. Een doos waar overigens ook Mariah Careys ‘#1’s’, Eternals ‘Greatest Hits’ en Brandy’s ‘Never Say Never’ in zitten.
Mensen die mij niet kennen, maar mijn artikel op deze site van twee weken terug gelezen hebben, weten dat ik op een Zorro-esque manier de nationale en internationale veiligheidsdiensten heb getart met een ongenuanceerd (maar daarom des te vermakelijker) stuk over het privacyschandaal dat de wereld nu al weken in zijn greep houdt. Toen schreef ik dat Edward Snowden, de klokkenluider van Notre Obame, op de vlucht was geslagen. Hij was een tijdje in Moskou, probeerde van daaruit op allerlei plekken asiel aan te vragen, maar wordt, net als het lelijkste meisje op het Kerstgala, door iedereen afgewezen. Volgens een artikel van twee dagen geleden bestaat de weigerlijst nu uit Brazilië, Ecuador, Finland, India, Ierland, Noorwegen, Polen, Rusland en Spanje, landen die om wat voor reden dan ook de VS niet tegen de grijzende haren in willen wrijven. Ook wij hebben hem geweigerd. De primaire reden daarvoor is dat hij in ons land moet zijn om asiel aan te kunnen vragen, maar daarnaast zouden we – als de Amerikaanse schoothondjes die we zijn – hem vergezeld van een pak Haagse Hopjes linea recta in een doos met een strik eromheen naar de VS sturen.
Oostenrijk heeft geen uitleveringsverdrag met de VS en is volgens Johanna Mikl-Leitner, minister van Binnenlandse Zaken, niet bang voor de VS. Gemiste kans dus voor de paria, die in Wenen voor altijd ‘Buutvrij!’ had kunnen roepen naar de Amerikaanse ambassade.
Landen die wel overwegen hem te adopteren zijn Duitsland, Italië en Venezuela. Bij President Morales van Bolivia leek Snowden al in de privéjet te zitten, maar dat was een leugen die uitmondde in een veertien uur durend verblijf op het vliegveld van, jawel, Wenen. Een situatie die door de Bolivianen zelf ook wel omschreven wordt als de ‘ontvoering’ van hun president door Europa. Alle landen van de unie van Zuid-Amerikaanse landen (Unasur) hebben een uitnodiging gekregen om deze schande te bespreken, behalve Colombia. Iedereen BEHALVE Colombia! Wat is dáár nou weer aan de hand?
Weet je, het maakt eigenlijk helemaal niets uit. Het loslopende wild heeft een heus Snowdenbaleffect veroorzaakt. Loyaliteiten worden getest. Het is één groot potje Risk geworden, waarbij iedereen de kosten van een onberekenbare IT’er afweegt tegen de baten van zijn vermeende afgeluisterde kennis. Ik weet niet veel van Risk (ik heb het slechts één keer gespeeld, zo’n vijftien jaar geleden, en het mondde na de eerste verovering direct uit in ruzie), maar ik weet wel dat het te maken heeft met strategische belangen en niet met nobele voornemens, net zoals de eventuele asielverlening aan Snowden.
Het lijkt erop dat de machthebbers in landen die om wat voor reden (geld!) dan ook de VS niet dwars willen zitten hun monden en luchtruimen gesloten houden. Leiders van landen die zich al jaren onheus (te weinig geld!) bejegend voelen door het ‘Noord-Amerikaanse imperialisme’, zoals bijvoorbeeld Bolivia, lijken nieuwe dieptes van empathie en humaniteit bij zichzelf te ontdekken en zijn meer dan bereid om de moedige, datalekkende systeemanalist onderdak te bieden.
Zijn verhaal is inmiddels van een meeslepende Ludlum-thriller afgegleden tot een politieke soap waarin de verhoudingen tussen de onderlinge personages op bijna lachwekkende wijze zichtbaar worden. De in economisch zwaar weer verkerende Europese landen hebben een affaire met de VS, terwijl de wulpse, sterke, Duitstalige vrouwen onverstoorbaar hun eigen koers varen. De jaloerse, Latijns-Amerikaanse bediende pikt het niet langer neerbuigend behandeld te worden en steelt in een poging tot revanche alle zilverwaar uit de bestekla van de onderdrukkende landheer. Ondertussen kijken de voyeuristische, West-Europese overburen laf toe door de luxaflex.
Maar terwijl ik dit schrijf, besef ik dat het niet waar is. Het is wél een thriller. Een paranoia opwekkende thriller waarin IK de hoofdrol speel.
Your account is currently unavailable due to a site issue.
Het begint bij Facebook. Altijd Facebook, want dat is inmiddels overal. Eén miljard mensen in een virtuele kijkdoos. Ik ga met mijn duim naar het blauwe icoontje met de ‘f’. Iedere dertien minuten log ik in. Iedere dertien minuten word ik bekeken. Men leest mee. Met ieder. Woord. Dat. Ik. Schrijf.
Prima, check alles maar. Mijn gelukschreeuwende foto’s, mijn gemanipuleerde timeline. Licht me helemaal door! Die Titanic soundtrack zullen jullie nooit vinden…
Hotdog
Dus als ik het goed begrijp, en mits Edward Snowden geen voorliefde voor fungi met hallucinerende werkingen heeft, zit er op dit moment iemand in de Mormoonse woestijn van Utah achter een scherm deze zin te lezen (oké, waarschijnlijk geen echt persoon, maar ten bate van dit stukje doe ik even alsof van wel, want dat is leuker, let maar op).
Amerikanen vinden het totaal niet erg dat ze worden afgeluisterd en afgekeken. De overheid mag van hen in het kader van de nationale veiligheid zelfs nog verder gaan en alle online activiteiten checken. Veiligheid is het kernwoord. Voor ‘veiligheid’ geven mensen een begrip als ‘privacy’ kennelijk zonder problemen op. Wat is privacy eigenlijk nog, in een tijd waarin iedereen met een computer en een internetverbinding en een telefoon en een gezicht en handen er vrijwillig voor kiest om de volledige totstandkoming en ervaring van een baby of nieuwe baan of vakantie of ‘hè shit, de brug staat open, heb ik weer’-drama te delen op sociale media? Sociale media die volgens allerlei academici overigens totaal niet sociaal zijn maar het individualisme juist in de hand werken wat een herhaling van de vraag ‘wat is privacy eigenlijk nog’ aan het begin van deze zin volledig legitimeert, neen, onontkoombaar maakt?
De Amerikanen zal het dus een hotdog wezen. Nou, mij niet! Ervan uitgaande dat mijn persoonlijke data analyst (spion) geen Nederlands spreekt of leest en dit hele stuk dus met een Fatte Van Daley op z’n schoot door de vertaling haalt, kan ik niet anders dan vermoeden (vrezen) dat mijn taalkundige spitsvondigheden het loodje leggen (they lay the lead? Ik bedoel maar). Ik neem immers aan dat daar geen Nederlandse snuffelstagiair van de AIVD zit die ‘het echt superleerzaam vindt’ en ‘echt supererg hoopt’ dat ze ‘m een baantje aanbieden. In Utah zitten ze sowieso niet op Nederlanders te wachten, me dunkt.
Al met al is het een nogal onduidelijke situatie. We weten eigenlijk niet wat ze precies weten of kunnen weten en de meesten onder ons weten al helemaal niet wat we daarvan moeten vinden. Hoe kun je ook iets vinden van iets wat je nauwelijks weet of kunt weten?
Bovendien heeft Snowden volgens verschillende media zojuist uitgecheckt en weet NIEMAND waar hij is, iets wat de betrouwbaarheid van de informatie die de media naar buiten brengen niet ten goede komt. Als er ook maar iets klopt van wat de klokkenluider beweert aan de hand van zijn PowerPointpresentatie zou er nu toch een grootschalige klopjacht á la Jason Bourne op handen moeten zijn waarbij alle elektronische middelen worden ingezet om deze vrijbuiter aan de schandpaal te nagelen. Sterker nog, voor zijn geloofwaardigheid is het beter als Snowden zo snel mogelijk wordt opgepakt!
Voor mij is één ding wel duidelijk. Ik ben al een tijdje op zoek naar een groter publiek voor mijn stukjes, dus JihadObamaNoord-KoreaMonsantoX-FilesLadyGagaNixon
NSA, CIA, AIVD, PSV, doe geen moeite.
Mijn Facebook-pagina: https://www.facebook.com/krullie83
En mijn website: https://remcoderidder.nl/
Tot ziens/afluisterens.