Opinie

Hotdog

Dus als ik het goed begrijp, en mits Edward Snowden geen voorliefde voor fungi met hallucinerende werkingen heeft, zit er op dit moment iemand in de Mormoonse woestijn van Utah achter een scherm deze zin te lezen (oké, waarschijnlijk geen echt persoon, maar ten bate van dit stukje doe ik even alsof van wel, want dat is leuker, let maar op).

Amerikanen vinden het totaal niet erg dat ze worden afgeluisterd en afgekeken. De overheid mag van hen in het kader van de nationale veiligheid zelfs nog verder gaan en alle online activiteiten checken. Veiligheid is het kernwoord. Voor ‘veiligheid’ geven mensen een begrip als ‘privacy’ kennelijk zonder problemen op. Wat is privacy eigenlijk nog, in een tijd waarin iedereen met een computer en een internetverbinding en een telefoon en een gezicht en handen er vrijwillig voor kiest om de volledige totstandkoming en ervaring van een baby of nieuwe baan of vakantie of ‘hè shit, de brug staat open, heb ik weer’-drama te delen op sociale media? Sociale media die volgens allerlei academici overigens totaal niet sociaal zijn maar het individualisme juist in de hand werken wat een herhaling van de vraag ‘wat is privacy eigenlijk nog’ aan het begin van deze zin volledig legitimeert, neen, onontkoombaar maakt?

De Amerikanen zal het dus een hotdog wezen. Nou, mij niet! Ervan uitgaande dat mijn persoonlijke data analyst (spion) geen Nederlands spreekt of leest en dit hele stuk dus met een Fatte Van Daley op z’n schoot door de vertaling haalt, kan ik niet anders dan vermoeden (vrezen) dat mijn taalkundige spitsvondigheden het loodje leggen (they lay the lead? Ik bedoel maar). Ik neem immers aan dat daar geen Nederlandse snuffelstagiair van de AIVD zit die ‘het echt superleerzaam vindt’ en ‘echt supererg hoopt’ dat ze ‘m een baantje aanbieden. In Utah zitten ze sowieso niet op Nederlanders te wachten, me dunkt.

Al met al is het een nogal onduidelijke situatie. We weten eigenlijk niet wat ze precies weten of kunnen weten en de meesten onder ons weten al helemaal niet wat we daarvan moeten vinden. Hoe kun je ook iets vinden van iets wat je nauwelijks weet of kunt weten?

Bovendien heeft Snowden volgens verschillende media zojuist uitgecheckt en weet NIEMAND waar hij is, iets wat de betrouwbaarheid van de informatie die de media naar buiten brengen niet ten goede komt. Als er ook maar iets klopt van wat de klokkenluider beweert aan de hand van zijn PowerPointpresentatie zou er nu toch een grootschalige klopjacht á la Jason Bourne op handen moeten zijn waarbij alle elektronische middelen worden ingezet om deze vrijbuiter aan de schandpaal te nagelen. Sterker nog, voor zijn geloofwaardigheid is het beter als Snowden zo snel mogelijk wordt opgepakt!

Voor mij is één ding wel duidelijk. Ik ben al een tijdje op zoek naar een groter publiek voor mijn stukjes, dus JihadObamaNoord-KoreaMonsantoX-FilesLadyGagaNixon

NSA, CIA, AIVD, PSV, doe geen moeite.
Mijn Facebook-pagina: https://www.facebook.com/krullie83
En mijn website: https://remcoderidder.nl/

Tot ziens/afluisterens.

Bekijk het artikel op Volkskrant.nl

All style, no substance

Mannen met stoppelbaarden op vintage racefietsen met suède puntschoenen onder strakke beige broeken onder geruite shirts onder wollen vesten.

‘Ik drink Beck’s, maar als het even kan Berliner of Pabst. Je hoeft mij niets te vertellen.’

‘Dat probeer ik ook niet.’

‘Akkoord…’

Mannen met een iPhone ‘maar ik draai lp’s’. Mannen met whisky. Mannen met een vergeeld notitieboekje en een pen maar zonder enig benul. Benulloze mannen.

‘Ik hou ontzettond van jazz. Djjjaaazzzss,’ zei hij medeklinkers verkwistend.

‘Mijn moeder luisterde naar jazz. Muziek van de duivel noemde haar vader het.’

‘So What?’

‘Tu-tudu-dudu-dudu-du…’

Met zevenmileslaarzen naar het refrein. Hoewel, alles is improvisatie. Maar de mannen met de getrimde snorren en bakkebaarden zijn een en al stijl en enige spontaan bedachte gedachte vreemd.

In het eerste jaar van mijn studie, nog voordat deze van naam en ik van stad veranderde, onderging ik in een interesse veinzende werkgroep het aanleren van academische vaardigheden (die overigens jaren later op geen enkele manier meer van pas kwamen, daar ze waren vervangen door een nieuwe set regels, zogenaamde onaantastbare regels, die met regelmaat werden aangepast). De docent was een vrouw en zei over Fight Club ‘all style, no substance’. Toen had er een belletje moeten gaan rinkelen. Toen had ik de biezen moeten pakken.

Ik zag haar laatst fietsen, alsof er niets aan de hand was. De IB-groep denkt daar helaas anders over.

‘Ik hou ontzettond van jazz.’

‘Wie niet?’

‘Je opa.’

‘Akkoord.’

Waarom de wereld verging (met her en der cynisch commentaar)

Eigenlijk hadden we het allang kunnen zien aankomen. Eigenlijk was het totaal geen verrassing. Het was dan ook al aangekondigd door een aan de eigen Apocalyps bezweken indianenstam (maar laten we eerlijk zijn, wie geloofde dat nou echt?).

We hadden het kunnen zien aankomen. Misschien wel moeten. We hadden er immers volop gelegenheid voor.

Bijvoorbeeld toen een minderjarige, hermafrodiete popster ziek van uitputting het podium onder zijn danslaarsjes onderkotste.

Of toen er om 4 uur ’s nachts bijstandmoeders met kinderwagens in de rij stonden voor de nieuwe iPhone.

Of die keer dat een klein negerjongetje werd gebruikt als inzet van een nationaal debat over immigratie en het bijna heilig verklaarde Nederlands staatsburgerschap.

Of die keer dat tientallen ouders in Amsterdam een beschadigd kind terugkregen omdat iemand genaamd M. (niet die van James Bond) gewoon het een en ander voelde (wat hij zelf ook niet handig vindt, maar ja hij voelde het nou eenmaal) waardoor een heleboel andere mensen nu ook van alles voelen en hij maar beter voor altijd verstoppertje kan spelen.

Of o ja! Die ene keer dat een Somalisch meisje van 13 werd gestenigd omdat ze was verkracht door een groep soldaten (DOM!).

Of die keer dat een naakte man op een snelweg in Florida het gezicht van een dakloze opat (moet je maar geen dakloos gezicht hebben!).

Of die keer dat Amerikaanse soldaten over een hoopje Afghaanse lijken pisten (moet je maar geen Afghaans lijk zijn!).

Of die ene keer dat Oostenrijkse Fritzl zijn dochter 24 jaar gevangen hield in een kelder en haar aan de lopende band bezwangerde (moet je maar geen incestueuze vader met een kelder hebben!).

Of die keer dat laatst een grensrechter bij een amateurwedstrijd door twee pubers werd doodgeschopt (moet je maar beter vlaggen!).

Of die keer dat afgelopen vrijdag op een basisschool in Newton (niet die van de zwaartekracht) twintig kinderen kapot werden geknald (moet je maar kogels kunnen ontwijken à la Neo!).

Of die keer dat Michael Jackson.

Of die keer dat Willem Holleeder op tv.

Of al die mensen al die keren bij Jerry Springer.

Of die talentenjachten.

Reality shows.

Joran van der Sloot.

Britney Spears.

Scientology.

Anders Breivik.

Fox News.

Frikadellen.

Badr Hari.

Bernie Madoff.

Kebab.

Two girls and a cup.

…

Nee, eigenlijk was het helemaal niet zo gek dat de wereld op 21 december 2012 verging.

Van onze verslaggever

Mensen zijn massaal op Haren afgekomen om de verjaardag van een 16-jarig meisje te vieren. Een Facebook event wat per ongeluk voor iedereen zichtbaar was, trok duizenden raddraaiers naar het dorp in Groningen. De ingezette politiemacht werd volgens een verslaggever van de BBC met stenen, flessen, bloempotten en fietsen bekogeld. Onder de plaatselijke bevolking brak bij een enkeling letterlijk ‘de klomp’. Molens zijn met de grond gelijk gemaakt en de dorpsstraat veranderde geleidelijk in een rode zee van platgetrapte tulpen.

De rellen hebben zich inmiddels naar het buitenland verspreid. In Engeland gaan mensen elkaar te lijf met scones en fudge. Enkele leden van de koninklijke familie vonden hun dood in een zee van Earl Grey, terwijl Bobby’s uitgerust met schilden een spervuur aan fish & chips probeerden te pareren.

In Parijs worden toeristen de hersens ingeslagen door geflipte boulangers met gepantserde baguettes. Twee gezette vrouwen spreken van een slachtpartij, waarbij het bloed en de wijn in de Seine niet meer van elkaar te onderscheiden zijn.

In verschillende dorpjes in Italië steekt men elkaar de ogen uit met pizzapunten. Vrouwen worden vastgebonden met tagliatelle, alvorens ze onder dwang alle opera’s van Verdi uit het hoofd leren.

Japanse ziekenhuizen stromen langzaam vol met in zeewier gerolde en in plakrijst stikkende kinderen. Chirurgen trachten in de walm van rottende vis de snorharen van oude mannetjes te ontdoen van gember en wasabi. Op straat proberen studenten elkaar met karate en karaoke te neutraliseren.

In Amerika worden aanhangers van Scientology onderworpen aan colaboarding. Mitt Romney zit in een hotdog-dwangbuis dag en nacht naar Keeping up with the Kardashians te kijken.

De inwoners van Pamplona zijn door een kudde wilde stieren vertrapt tot albondigas in tomatenrode bloedsaus.

Milka-koeien rollen in een lawine van zuivel de Zwitserse Alpen af, elk skidorp op hun weg verpletterend.

De Griekse minister van Financiën is verwerkt tot gyros, de euro tot tzatziki.

Duitse jongeren gaan elkaar te lijf met flessen Berliner Pilsner.

De hele wereld is een slagveld. Alles, iedereen gaat kapot.

En dat allemaal door Facebook. Facebook!

Bovenstaande leidt tot slechts één conclusie, eenduidig en onomwonden: met z’n allen als de sodemieter terug naar Hyves.