We hebben al een tijdje niets meer gehoord van ons nieuwsgierige wagentje op Mars. Is het kapot? Is de benzine op? Heeft het een lekke band? Is het erachter gekomen dat Mars eigenlijk toch gewoon een hele, hele saaie, veel minder rode en veel minder Verhoeven-esque planeet is dan we hadden gedacht? Een planeet die uit niet meer bestaat dan stof en net iets andersoortig stof en dan nog een derde soort stof die net ietsje anders zou kunnen zijn, maar dat wellicht helemaal niet is omdat het allemaal stof is en tja, stof best veel op ander stof lijkt?
Verschillende buitenlandse media meldden van de week dat Nasa’s Mars Reconnaissance Orbiter, een soort om Mars rondvliegende robotfotograaf (dat is een bijstelling; ik ben immers bijlesdocent Nederlands), beelden van duinen naar de aarde heeft gewhatsappt waarop lange dunne ‘gullies’ (groeven) te zien zijn die weleens gevormd zouden kunnen zijn geweest door blokken droog ijs. Voorbijgaand aan de vraag of dat ook maar iets uitmaakt voor wie of wat dan ook is een groep wetenschappers in Ameeriekaa volledig wappie van de opwinding aan het experimenteren geslagen. Volgens Serina Diniega, wetenschapper bij NASA’s Jet Propulsion Laboratory en hoofdauteur van de publicatie in het ruimteblad Icarus (weer een bijstelling), lijken de gullies niet op gullies op aarde of op andere gullies die op Mars gevonden zijn. Droge blokken ijs bestaan niet eens op aarde, behalve als je ze koopt, bijvoorbeeld uit het vriesvak van de supermarkt. Volledig in strijd met deze bevindingen zijn de wetenschappers bij wijze van vergelijking dergelijke blokken ijs van duinen in Utah en Californië gaan afduwen om te zien of ze ook zulke gullies konden maken.
Aan de hand van de bij voorbaat al compleet nutteloze uitkomsten van het experiment suggereerden de wetenschappers dat de ijsblokken op Mars zich eventueel wellicht op een vergelijkbare manier zouden kunnen gedragen als die op aarde, maar dan wel gedurende de warme, vroege lente op Mars; een tijd die zich vermoedelijk uitstekend leent voor ijsglijerij. Met de temperatuur- en drukverschillen tussen Mars en de aarde is voor het gemak en het ophouden van de schijn van gedegen wetenschappelijke bewijsvoering maar even geen rekening gehouden.
‘Dr Diniega’ weet te vertellen dat ze er altijd al van heeft gedroomd om naar Mars te gaan en dat ze zichzelf in haar droom nu van een Martiaanse duin ziet snowboarden op een enorm blok droog ijs.
…
Een co-auteur van de paper weet de relativering van de vondst later onbedoeld te vervolledigen door te stellen dat Mars een hele actieve planeet is, waarop door allerlei verschillende processen gullies gevormd worden en dat sommige van die gullies op de gullies op aarde lijken en andere gullies niet en dat de door de Reconnaissance Orbiter gevonden gullies weleens uniek aan Mars zouden kunnen zijn.
Wat dit alles vooral in me los maakt is de schier onbedwingbare drang om te snowboarden op Mars. Niet dat ik kan snowboarden of het ooit zal kunnen, maar toch. Verder gaan mijn gedachten uit naar het nieuwsgierige wagentje aan de andere, gully-loze kant van de ‘rode’ planeet en hoe zijn thunder wordt gestolen door een ronddraaiende robograaf en een stel wappie wetenschappers.
