Ik vier mijn verjaardag in de Burgermeester. De sfeer is goed. De mensen die er zijn, zijn mensen die ik mag; het is immers mijn verjaardag. Ook met het personeel heb ik leuk contact. Het zijn mensen die ik ken, die mij mogen en die weten dat ik niet zomaar ergens hamburgers eet. Ze weten dat ik smaak heb en dat ik in principe hamburgers maak die net zo lekker zijn als die van hen. Maar zij hebben wel betere apparatuur. Een betere grill en ze gebruiken, vooruit, beter vlees.
We genieten van hamburgers en ik ben jarig, dat is de situatie. Niet veel later ben ik thuis. Het huis heeft wat weg van een vakantieverblijf. In de buurt is een zee, hoewel je die niet ziet of hoort. Het voelt alsof die er is. Aan de deur verschijnt een bezorger van de Burgermeester, die mij de rest van de bestelling komt brengen. Waarom we die niet in het restaurant zelf hebben genuttigd is onduidelijk. Ik ben nu thuis, overigens alleen, en die dingen worden gebracht. Er is weinig tegenin te brengen en gelukkig hoeft dat ook niet.
Wat me wel tegenvalt, is dat ik de burgers zelf uit de rugzak van de bezorger moet halen. Hij lijkt absoluut onwillig om zijn rugzak af te doen en de hamburgers aan mij te geven. In plaats daarvan draait hij zich vermoeid om ten teken dat ik ze kan pakken. Omdat ik tegenwoordig steeds minder in conventies en gebruiken probeer te denken en ieder mens wil beschouwen als een uniek wezen met unieke neigingen en gedachtes maak ik er geen punt van. Ik haal de hamburgers dus uit de rugzak en vind het al helemaal geen probleem als ik merk dat de prijs voor de bezorging slechts €1,50 is. Dat bedrag had ik gereserveerd voor fooi dus gevoelsmatig is het eten gratis. ‘Prima,’ denk ik en ik draai me om om het geld te pakken. Ik ben volledig ontspannen, dus neem er de tijd voor. Als ik me tot de bezorger – laten we hem Patrick noemen – wend om te betalen heeft hij alle burgers opgegeten. Hoe weet ik niet, maar ze zijn op. Zijn lippen glimmen van het vet en ik ben boos. Superboos zelfs, en besluit te klagen bij de manager.
Terug in de Burgermeester. De manager is een kleine, wat oudere vrouw die wel naar me luistert, maar ondertussen met een theedoek in haar handen wrijft. Ze grijnst voortdurend, wat ik behoorlijk irritant vind. Ze hoort me aan, maar maakt geen enkele aanstalten om me te helpen of op wat voor manier dan ook van dienst te zijn. Ze neemt me niet serieus. Ze doet alsof ze luistert, net als de rest van de zaak. Die mensen, van wie ik dacht dat ik leuk contact met ze had, lijken me nu te negeren. De sfeer is in de korte tijd dat ik weg was dus behoorlijk omgeslagen.
Dan staat ineens Paul Verhaegh voor me, de rechtsback van FC Augsburg, die door Louis van Gaal uit wanhoop over onze verdedigende capaciteiten werd meegenomen naar Brazilië. Hij verschijnt hier in de gedaante van een ontdekkingsreiziger en staat pal voor me. Wat hij van me wil of hoe hij me kan helpen is volstrekt onduidelijk, maar hij lijkt me tenminste wel te horen.
We voeren geen gesprek, maar het is al snel duidelijk dat ik de broodjes moet terugleggen. Er liggen nu eenmaal overal broodjes en die moeten terug op de plank in de kast waar ze horen te liggen. Het is verdomme zo’n bende. Ja, oké, de bezorger heeft mijn burgers opgegeten en niemand lijkt zich daar verder om te bekommeren, maar als het hier zo’n chaos is, komt het nooit goed. Dan kan ik bestellen en klagen wat ik wil, maar wordt het nooit beter. Het probleem moet bij de wortel aangepakt en dus help ik orde te scheppen. Opruimen, schoonmaken; invloed uitoefenen door het goede voorbeeld te geven.
Terwijl ik de broodjes in de kast leg, is de situatie opeens zo dat iedereen naakt is en een baby vasthoudt. Het is heel belangrijk dat we op dit moment, zowat volledig ontkleed, een baby vasthouden. Doet men dat niet, dan gaat de mogelijkheid om door de tijd te reizen voorbij. Het duurt immers niet lang meer voordat de lichtflitsen van start gaan. Het licht gaat zo flitsen, en iedereen die op dat moment niet naakt een baby vasthoudt, reist niet mee, zo simpel is het. Het is simpel en spannend. In de spanning kijk ik om me heen om te zien of iedereen het begrijpt en er klaar voor is en wat zie ik? Paul Verhaegh, met kleren aan. Hij kijkt onnozel om zich heen. Hij voelt dat hij iets mist, dat hij iets niet goed doet en dat het al te laat is om er nog iets aan te doen. Paul gaat niet mee. Paul blijft in de Burgermeester.
‘Loser,’ denk ik. Wij gaan reizen door de tijd, hij blijft waar hij is en straks is er niets meer van over. Ik geniet, omdat hij faalt. En dat terwijl hij de enige was die echt naar me luisterde. Ik ga nu met al deze eikels de toekomst in, maar ik ga in ieder geval, blijf niet achter. Achterblijven is het ergst. Ik ga reizen door de tijd en hoef me nergens meer druk om te maken, al helemaal niet over hamburgers.