Vanuit de bosjes komt er een teckel het veld op gerend. Hij stopt bij een stel met twee minuscule hondjes om een en ander te besnuffelen. Enkele seconden later wordt hij gevolgd door een oude man met een riem in zijn hand.
Oude man: Ik wist dat hij naar jullie toe zou lopen. Ik zag hem helemaal een rondje lopen, zo recht op jullie af. Hij herkent jullie!
Vrouw: Ja, dat denk ik ook. Haha!
Oude man: Hij gaat altijd even op onderzoek uit.
Vrouw: Hoe heet-ie eigenlijk?
Oude man: Bas.
Vrouw: Bas?
Oude man: Bas ja. Maar dat is nog een heel verhaal. Hij heette vanuit zijn stam Jando. Jando. Maar toen was ik een keer bij mijn kleinkinderen en toen zeiden ze ‘nee, je moet hem Snuffie noemen,’ dus ik ‘oké, dan noem ik hem Snuffie.’ Toen liep ik in het park en toen wilde ik hem roepen dus stond ik daar ‘Snuuuffie! Snuuuffie!’ Toen dacht ik ‘o, waar ben ik nou aan begonnen.’ Toen kwam er een man naar me toe en die zei met een plat Amsterdams accent – ik kan het niet nadoen – ‘Dat lijkt teveel op Snuifie… Sjnuivie,’ ja, ik kan het niet goed nadoen. Dus ik ‘ja ach,’ en toen riep ik een keer ‘Bassie!’ en toen kwam ie meteen dus ja toen werd het Bas.
Vrouw: Okeee…
Oude man: Ja, het is een heel verhaal.
Vrouw: Hij is wel heel mooi. Heel droog, heel gespierd.
Oude man: Ja, het is een langhaar, van beide kanten, maar dat is helemaal mislukt. Qua ras dan, maar ik vind het niet erg.
Vrouw: Het is een mooie teckel!
Oude man: Ja, jij hebt ook mooie hondjes trouwens. Maar we gaan weer, ik moet hem nog wassen.
Vrouw: Oké, dag.
Oude man: Ja dag, dag.
