Het is de laatste week van de zomervakantie en dat is maar goed ook. Daarmee wil ik niet zeggen dat de zomervakantie niet leuk was, maar er komt een moment waarop mensen, ook kinderen, weer iets moeten gaan doen. Juist voor kinderen is structuur belangrijk, al lijkt het vaak alsof ze daar juist tegen willen ageren.
Eerlijk is eerlijk, tegen de lange papadagen zag ik voor de vakantie op. Mijn zoontjes hebben een leeftijd waarop ze meer met elkaar spelen, maar ook harder botsen. Die botsingen zijn nu tussen twee testostoronale mankinderen en gaan gepaard met oorverdovend gebrul en rake klappen. De frequentie ervan nam toe in de weken voor de zomervakantie, misschien omdat ze toe waren aan rust. Maar die rust impliceerde ook een vrijwel continu samenzijn van de miniheerschappen. Zou dat wel goed gaan?
Nou, dat ging het! Mijn zoons zijn deze vakantie vrienden geworden. Natuurlijk werd er nog weleens uitgehaald of doofgeschreeuwd, maar leuk samen spelen had en heeft nu de overhand, en dat doet me goed.
Tijdens de papadagen gingen we steevast op pad, want het weer was meestal mooi. We voetbalden op een veldje zonder honden. We aten broodjes bij bakkers en bageltentjes. De kinderen renden door de regen. We spraken met grootouders die op hun eenjarige kleinzoon pasten. We gingen naar de speeltuin in Nieuwendam, helemaal aan de andere kant van Amsterdam-Noord, waar een kraai een boterham uit ons net gekochte, verse brood stal. Echt waar, ik zag een kraai vliegen met een hele boterham in z’n bek en dacht: dat zal toch niet ons brood zijn? Het leek er wel op namelijk, volkoren tijgerbrood. En verrek, toen ik het ging checken bleek dat het ons brood was! De zak was aan een kant opengepikt door het brutale beest. Ik dacht niet dat ze dat konden of zouden doen, maar het gebeurde en leverde een mooi verhaal op, zoals u leest.
We voetbalden nog meer, op andere veldjes en pleintjes zonder honden. Iemand viel, tranen. Iemand pakte de bal af, ruzie. Een vrouw bracht ons appel, tomaat en komkommer uit haar moestuin. We maakten armbandjes en kettingen van goedkope plastic kralen bij het buurthuis.
Mijn zoons leerden skaten, de oudste op een skateboard en de jongste op een step. We zagen familie en vrienden, keken films en series, maakten wandelingen en doken in zee, allemaal in deze vakantie.
Waar blijft de grap, zult u misschien denken. Waar blijft de sarcastische observatie, het snedige commentaar. Dat blijft uit. Het was gewoon goed, mooi, fijn, gezellig en soms heftig en stom. Maar zo is het nu eenmaal. Zo zijn dingen en zo gaan ze. ‘The sweet is never as sweet without the sour,’ zegt een bijkarakter in de film Vanilla Sky (2001), die ik laatst weer eens zag. De zomervakantie was zoet en zuur en het is goed dat ie weer voorbij is. Bijna dan.
