‘Niet te hoog, niet te hoog laten vliegen die parkieten. Geef ze wat ruimte, zo ja, juist ja, zoooo, aaahhhh…’
Bram begaf zich weer naar het spinnewiel. Het was allemaal leuk en aardig, Toms obsessie met de bont kleur geschakeerde uitheemse vogels, maar er moest natuurlijk ook gewoon gespind worden.
Dergelijke zonneklaarheden waren voor Tom niet altijd even evident. Het flagrante bezat voor hem veelal diepgewortelde mysteries. Met andere woorden: wat voor anderen zo klaar als een klontje was, moest niet zelden in primaire kleuren en met dikke stift uitgetekend worden voor Tomás di Portofino (een achternaam die nogal eens voor verwarring zorgde, daar Tomas geadopteerd was door een geëmigreerd Italiaans bakkersstel, gevlucht voor de verhulde dictatuur van Silvio Berlusconi. Zij voelden zich bovendien van meet af aan meer thuis op de door nuchterheid gekenmerkte Hollandse vlaktes dan tussen de vaak hysterische, door emoties als trots en respect gedomineerde heuvels van Arezzo. Dit gezegd hebbende moet niet onderschat worden in welke mate zij het door henzelf afgewezen temperament in een onzichtbaar rugzakje met zich mee hadden gebracht, iets waar Tomas – en vooral zijn omgeving – dagelijks de gevolgen van ondervond).
Bram probeerde zich ondanks de talloze afleidingen te concentreren op zijn werkje. Een huzarenstukje wat op de regionale markten gretig afname vond, ook al begreep men nauwelijks hoe deze uit de kluiten gewassen stadsjongen met zijn kolenschoppen het ruwe wol tot zulk fijn draad wist te verwerken. Het gegeven dat hij ondertussen een gepassioneerde relatie onderhield met een quasi-Italiaanse parkietenhouder, die hem voor de buitenwereld toch vooral leek te beletten in zijn schone spinkunsten, was een nog groter vraagstuk waarop nimmer een zinnig antwoord kwam.
Maar wellicht is het nodeloos sommige vragen te stellen. Wellicht zijn sommige zaken gewoon goed zoals ze zijn, werkend op een geheel eigenaardig (als in: van eigen aard) mechanisme dat onbevraagd zijn werk dient te doen, zoals het spinnewiel dat doet onder leiding van Bram, dag in dag uit, nu al jaren achtereen.
Hoe dan ook, het waren mooie beesten die parkieten, los van de enorme herrie die ze maakten. Maar dat is nu eenmaal wat parkieten doen.