Hoe nu verder? Een onderwerp als de vliegramp, dat zo groot is en zo dichtbij komt, neemt een groot deel van het gedachteproces in beslag. Dat betekent niet dat er in de wereld ondertussen niet allemaal andere stuitende shit gebeurt. In de zomer spreekt men door een gebrek aan nieuwswaardige gebeurtenissen weleens van komkommertijd, maar dat is nu niet aan de hand, want er is superveel aan de hand. Het is een vroege, rijke nieuwsoogst, die doet vermoeden dat de helft van de wereld in de fik staat.
Hier zijn het de vliegramp, de spanning tussen het Westen en Rusland en het conflict in Gaza waarover we voornamelijk worden geïnformeerd. Over Syrië horen we nu bijna niks, terwijl daar nog steeds dezelfde stuitende shit aan de hand is als eerst. Zo tellen ze daar sinds het begin van dit jaar de doden niet meer, omdat men het overzicht kwijt is. We krijgen berichten over een nieuwe uitbraak van het Ebolavirus, terwijl probleemkind Irak, waar de VS zo verschrikkelijk z’n best heeft gedaan om democratie en vrijheid te brengen, compleet onder de voet wordt gelopen door een extreem islamitische groepering die zichzelf om mij onbekende redenen heeft vernoemd naar een Amsterdamse dj.
Internationale crises dus. Maar dat betekent niet dat er geen stuitende shit dicht bij huis gebeurt. Zo stond ik laatst te wachten op de metro en zag ik een billboard van Radio 538. Het is een billboard dat ik op meerdere plekken in de stad heb gezien. Ik had tot nog toe niet genoeg tijd gehad om goed te bekijken wat erop stond (en mijn gedachten waren ergens anders), maar nu dus wel.
Wat ik zag, verontwaardigde me. Het maakte me ook boos. Het is een foto met op de voorgrond een schaars gekleed, bemodderd, zoenend stel in de branding van de zee. Tot zover nog best oké, los van dat ze heel vies zijn en ik onmiddellijk de neurotische aandrang voelde om ze schoon te spuiten met een tuinslang. Achter het stel ligt een jongen op zijn rug met een rood zwembroekje of boxershortje aan. Zijn kruis is met blokjes ‘onherkenbaar’ gemaakt, maar het is duidelijk dat er daar bij dat kruis iets aan de hand is. Waarschijnlijk iets met zijn penis. Hoewel, nog waarschijnlijker is het dat er helemaal niks aan de hand is bij zijn kruis, maar dat de blokjes er juist toe dienen de suggestie van een erectie of masturbatie op te wekken. Hoe dan ook een schimmige bedoening. Iets waarvan ik bijvoorbeeld niet zou willen dat mijn hypothetische zoon of dochter of oma het zou zien. Mocht een van deze theoretische familieleden zich op dat moment aan mijn zijde bevinden, dan zou ik ergens anders gaan staan, uit het zicht van het billboard. Ik zou dan tandenknarsend woedend zijn op Radio 538. Helemaal als ik de tekst bij de foto zou lezen, wat ik dus deed.
‘LUISTER NU EN WIN TCKETS OM HARD TE GAAN OP DE VETSTE FESTIVALS’
Toen ik het had gelezen kwam ik erachter dat ik helemaal geen hypothetische kinderen of oma’s nodig heb om tandenknarsend woedend te kunnen worden op Radio 538. Veel stuitende shit wordt tegenwoordig maar geaccepteerd omdat de boodschapper jong en hip en vernieuwend wil zijn. Men wil de aandacht van de steeds makkelijker afgeleide generatie jongeren trekken en kunnen vasthouden middels shockerende plaatjes en schreeuwerige turbotaal. Grenzen worden niet alleen op gezonde wijze opgerekt, maar kennelijk ook (ongemerkt) overschreden. Deze campagne, waarin twee zaken, namelijk drugsgebruik en seks – en de combinatie van de twee – worden verheerlijkt, is daar een goed voorbeeld van. Begrijp me niet vekeerd: deze zaken – en de combinatie ervan – kunnen ook heerlijk zijn, maar het valt niet binnen het takenpakket van een landelijke radiozender om ‘hard gaan’ en wappie in de branding ‘naakt gaan’ onder het jonge luisterpubliek te stimuleren, me dunkt.
Ben ik nu conservatief? Vast. Ik ben gewoon al te oud om me te laten verleiden door paars-groene blokletters die me oproepen een spannend, feestachtig leven te leiden. Maar ik ben tegelijkertijd oud genoeg om de facade van een modieus idioom te penetreren en te beseffen dat die oproep in dit geval wordt gedaan door het gebruik van illegale harddrugs aan te moedigen. Dat die harddrugs lol kunnen brengen, maar ook veel ellende. Datzelfde geldt overigens voor seks. Dat geëxperimenteer met die twee zaken – en de combinatie ervan – zich op een gegeven moment in het leven van veel jongeren aandient en dat dat er allemaal bij hoort, maar dat het een nogal onbezonnen, obscene actie is van een, ik herhaal, landelijke radiozender om het eigen merk te verkopen door het promoten van de twee.
Stuitende shit dus, zeg ik op turbotalige manier. Ik wil immers ook dat mensen het leuk vinden om mijn stuk te lezen. Is dat hypocriet? Misschien een beetje. Ben ik echt een ouwe zeikerd aan het worden? Oud misschien wel, een zeikerd was ik al. En nu ben ik ook nog eens boos. Tandenknarsend zelfs, niet eens van de drugs.
