Er kwam op Instagram een video voorbij van een vader die met zijn kinderen stoeit. De vraag die in de video wordt gesteld is: ‘Are you doing rough and tumble play at the right time for your sensory seeker?’ In eerste instantie dacht ik dat ‘sensory seeker’ een omslachtig Amerikaans woord voor jong kind is, maar toen ik het opzocht bleek dat een sensory seeker een kind is ‘met een hoge neurologische drempel of een hele grote sensorische emmer die gevuld moet worden met sensorische input.’
Volgens deze definitie wijken sensory seekers dus af van ‘gemiddelde’ kinderen omdat het langer duurt voordat hun zintuiglijke prikkelbeker vol zit. Aangezien zowat elk kind dat ik ken hieronder lijkt te vallen kunnen we concluderen dat het inderdaad een omslachtig en ook wat aanstellerige Amerikaanse term is om jonge honden mee te duiden.
In de caption wordt toegelicht dat de beste stoeitijd vlak voor bedtijd is. Stoeien helpt kinderen hun energieniveau te reguleren, draagt bij aan het lichaamsbewustzijn, vermindert stress ‘and so much more’.
Verdomd, dacht ik toen ik het las. Mijn kinderen willen altijd na het avondeten met me stoeien. ‘Papa Eindbaas?!’ roepvragen ze dan, alsof ik de Bowser ben aan het einde van hun level, oftewel dag.
Ik heb er niet altijd zin in. Moeheid, een stram lijf, volle maag, kinderen die vlak daarvoor nog zaten te gillen aan de keukentafel: er is altijd wel een excuus. Maar het is ook moeilijk om hun enthousiasme te weerstaan. En ergens weet je, ook zonder aanstellerige Amerikaanse Instagram-video’s, dat het goed voor ze is: het contact, het spel, het in een veilige omgeving opzoeken van grenzen.
Na het zien van de video was er geen excuus meer. Elke avond neem ik als Papa Eindbaas plaats op het kleed, alwaar ik de non-stop aanvallen van de Pokémon, ninja’s, Mario en Luigi, of welk spel- of tekenfilmfiguur op dat moment dan ook in zwang is, probeer te weerstaan. Zij worden steeds groter en sterker, dus dat laatste steeds moeilijker. Het enige wat ik van ze vraag is tien minuten na mijn laatste hap om het eten te laten zakken. Die tijd gebruiken ze als warming-up.
Het komt nog weleens voor dat onze kinderen ’s nachts wakker worden. Zouden ze de nachten na stoeipartijen doorslapen? Ik ben er de afgelopen week extra op gaan letten. En verrek, de uitgestoeide sensory seekers hebben hun nachtelijke zoektochten gestaakt.
Ga naar de inhoud