Vorige week mocht ik op het Amstelveen College voor en met een klas vwo-Xtra leerlingen over mijn boek komen praten. Ik zeg ‘Xtra’ omdat het zo heet en aanduidt dat een dergelijke activiteit buiten het curriculum valt. De ene keer gaan ze naar een museum, de andere keer naar een botanische tuin en nu kwam ‘schrijver Remco’, die ze op basis van de persoonlijke inhoud van het boek al meenden te kennen.
Ik kende de leerlingen niet, maar het scheelde dat ik vijf jaar in het onderwijs heb gewerkt en dus vertrouwd ben met de grillen van hun leeftijd, die ik zelf ooit had. Hoewel dat in een tijd was zonder Snapchat, smartphones en niet in de regio Amsterdam, waar kinderen beduidend bijdehanter zijn dan in Den Haag – of elke andere plek in Nederland.
Het was de eerste keer dat ik zoiets deed en ik voelde me een echte schrijver. Het was bovendien mooi dat mijn oude en nieuwe werk in deze situatie samenkwamen. Eerst zou ik iets over de achtergrond van mijn boek en het schrijfproces vertellen, alvorens de leerlingen me (voorbereide) vragen konden stellen. Vragen over mijn boek heb ik vaker gehad, maar ze komen meestal van volwassenen, vanuit persoonlijke of professionele interesse. Het brein van een 12-jarige werkt anders, is minder gepolijst en leeft in een andere context.
‘Waarom gebruikt u zoveel moeilijke, volwassen woorden?’ vroeg iemand.
‘Hij ís toch volwassen!’ antwoordde een klasgenoot.
‘Was het moeilijk?’
‘Duurde het lang?’
Ze wilden weten of ik ooit een kinderboek ging schrijven, waarom dit geen kinderboek was en of het eigenlijk wel bedoeld was voor kinderen. Een ander meisje vroeg waarom mijn ‘geslachtsdeel’ een paar keer in het boek voorkomt. Haar klasgenoot zei dat dat heel vaak gebeurt in Nederlandse boeken.
‘Wat is het moeilijkste aan leven met angsten?’ vroeg een meisje dat me de hele tijd met grote ogen had aangekeken. Ik zei dat het een goede vraag was en dat ik nog nooit een top-10 had gemaakt. ‘Dat je het gevoel hebt dat je niet voldoet,’ antwoordde ik uiteindelijk. ‘Dat je minder bent en kan dan anderen, wat in het tweede geval in feite ook zo is.’
Het meisje knikte ernstig.
Na de vragen gingen de leerlingen zelf een autobiografie schrijven. Ik liep rond en gaf ze tips. Toen de docent zei dat er nog tijd was voor een laatste vraag, omdat ‘Remco de schrijver’ naar een boekpresentatie moest, ging een slungelige jongen, die nog geen moment had stilgezeten, met gespreide armen voor de deur staan en riep ‘U mag niet weg!’.
‘Nee, meneer, u mag niet weg!’, ‘Remco, blijf!’ echode het in de klas.
Maar ik moest gaan. De jongen liet zijn armen zakken en schudde mijn hand.
‘Ik vond het leuk dat u er was,’ zei hij.
‘Ik ook,’ antwoordde ik, en toen liep ik de klas uit, op weg naar boekhandel Scheltema, als een echte schrijver.
