Ik trek het niet. Ik trek het niet! Kijk ‘m daar staan o ik word helemaal gek! Ik word er gek van! Hij staat daar maar en ik sta hier en er gebeurt de hele tijd zo weinig en vervolgens nog minder en ik kan er NIETS aan doen! Hij doet maar en ik doe maar en het sluit zó niet op elkaar aan, het loopt zó langs elkaar heen.
Ik kan het niet uitstaan dat deze persoon niet is wie ik wil dat hij is. Ik schud ‘m door elkaar, maar hij hoort me niet.
Even later…
Ja nou dat is dus mooi balen. Ik had al helemaal bedacht hoe het zou gaan, maar nee. Zo gaat het niet. Ik moet me daarbij neerleggen, MAAR IK KAN HET NIET. Ooohh ik kan het niet. Het is te moeilijk. Nee, ik weiger. Ja, ik weiger. Omdat het te moeilijk is. Nou, dan kan ik toch weigeren? Weigeren te accepteren dat ik het niet kan? Ik kan dat namelijk niet. Hoe bedoel je? Hoe bedoel je dat dat tegenstrijdig is? Koppig? Ja, het is te moeilijk om het niet te kunnen. Ik kan het niet niet kunnen.
Dus zing ik een lied.
‘Ik blijf lekker op de bank, op de bank, met de afstandsbediening binnen handbereik.
Lekker op de bank, tv’tje aan, ik reken mezellef rijk.’
Rijm, want ik hou van rijm.
Verder ook van tosti’s, met bijvoorbeeld chorizo of salami in plaats van ham. Het gaat om variatie. En ook regelmaat. Een afwisseling tussen die twee zeg maar, variatie en regelmaat: variatiemaat. Of regelmatie, wat je wil. Het is vanaf nu in ieder geval mijn motto.
