Het moeilijke aan schrijven is dat je soms liever heel hard wil schreeuwen, maar dat het moeilijk is dat te doen in schrift. Je kunt natuurlijk wel heel veel A’s en H’s achter elkaar zetten, eventueel nog met uitroeptekens erachter, maar daarbij komt lang niet dezelfde energie vrij als wanneer je daadwerkelijk schreeuwt, zo vanuit je strot de stille lucht in.
Maar ik ben nu eenmaal een schrijver, geen schreeuwer. Daarnaast is schrijven de veel socialere optie. Het gal dat ik hier spui, blijft voorbehouden aan het toetsenbord, het laptopscherm en de ogen van u, de lezer. De (onderbuik)reacties die mijn woorden oproepen kunnen heftig en uiteenlopend zijn, misschien zelfs aanzetten tot een kreet, maar daar heb ik verder geen controle of zeggenschap over. Die emoties zijn immers van u, nietwaar?
Ook over mijn eigen emoties heb ik trouwens niet altijd zeggenschap. Het is bovendien nog maar de vraag hoe ‘eigen’ die emoties zijn, daar ze continu opgeroepen worden door prikkels van buitenaf. Dat brengt me terug bij mijn eigen woorden, en wat die bij anderen oproepen, en zo heb ik mezelf weer eens een cirkel in geredeneerd, wat de behoefte aan schreeuwen alleen maar doet groeien.
Net dacht ik: ‘Laat ik het eens proberen’, dus pakte ik het kussen naast mij op de bank, waarop ik al zo’n beetje de hele dag in een zeer onergonomische houding (doe alsof ik) werk, en schreeuwde. Tenminste, dat probeerde ik. Er kwam niet meer dan een halfslachtig, verkrampt gemoffel uit. Ik wil dus wel schreeuwen, maar het lukt me niet. Misschien komt dat doordat ik er een stukje over schrijf en ik me te bewust ben van de impuls. Bewustzijn en impulsen gaan niet goed samen, immers. Behalve misschien voor schrijvers, die hun impulsen proberen om te zetten in afgewogen taal, om zo een reactie los te weken bij de lezer.
En ziedaar, cirkelredenatie nummer twee.
Laatst vroeg ik me overigens af wat het verschil is tussen ‘redenering’ en ‘redenatie’. Ik stelde de vraag aan Google, belandde op een website vol taalweetjes en las daar dat beide woorden hetzelfde betekenen, maar dat Van Dale aan ‘redenatie’ een ongunstigere gevoelswaarde toekent; ‘redenering’ is de neutralere optie. In dit stuckje lijkt redenatie dan prima op z’n plek.
En dan rijst nu de vraag of dit het is. Is dit het hele stuckje? Ja, dit is het. Wat u daar ook van vindt of bij voelt.
