Een heel blok kaas was het, Parmezaanse. Een heel blok, waar kan het in godsnaam zijn gebleven? Het lag hier, op het plankje op ooghoogte in de koelkast. Ik weet nog dat ik het zag liggen en dacht: ‘Een heel blok Parmezaanse kaas, daar ga ik iets mee maken.’ Nu is het zover. Nu is het moment dat ik gehaktballetjes wil draaien naar Italo-New Yorks recept – balletjes zo lekker dat het kwijl ervan uit je oksels loopt -, maar is het blok weg.
Waar kan het toch zijn? Op een ander plankje? In de groentela? Verstopt achter andere producten die het zicht blokkeren? Onze koelkast is goedgevuld, immers. Wij zijn geëvolueerd van een op de bonnefooi levend stel naar een gezin met een uitpuilende voorraadkast. Gepland wordt niet meer in dagen of weken, maar maanden, soms jaren. Hierin zijn we niet uniek.
Terwijl ik me nog eens goed en krachtig onder de kin krab om het verdwenen stuk kaas zie ik aan de overkant van de straat twee mannen staan die recht bij ons naar binnen kijken. Ze lijken op IT-ers en staan voor een klein autootje met daarop de letters ‘IT’ en dan nog wat onduidelijke cursieve letters die er niet meer toe doen. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat deze IT’ers in hun vrije tijd huizen scouten om bij in te kunnen breken vind ik het toch verdacht en tamelijk irritant hoe ze onafgebroken ons huis in staren. Misschien is dat hele IT wel een dekmantel, denk ik te midden van inslaande paranoia, en ik besluit polshoogte te nemen.
‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ vraag ik de mannen die me met hun ogen volgen vanaf het moment dat ik de voordeur uitloop.
‘Nee hoor,’ zegt de rechter, een kale slungel met een sigaret tussen zijn vingers.
‘Nee? Het valt me op dat jullie wel heel geïnteresseerd bij me naar binnen kijken.’
‘Is dat zo?’
‘Ja. Er wordt hier in de buurt regelmatig ingebroken, vandaar.’
‘Nou, maak je maar geen zorgen hoor. Wij wachten op een klant.’
Sceptisch knikkend bestudeer ik het autootje. Waar kan dat stuk kaas nou toch zijn? Mijn vriendin heeft laatst wel een bloemkooltaart gemaakt, maar daar gaat toch geen heel stuk Parmezaan in? Dat bestaat toch niet?
‘Zijn jullie IT’ers?’
De kale man neemt een hijs van de sigaret.
‘What gave it away?’ vraagt hij cynisch.
Ik maak een wegwerpgebaar en loop weer naar binnen. Ik sms mijn vriendin – wij sms’en nog, als enigen in dit universum – en vraag haar of ze weet waar het stuk Parmezaanse kaas is. Heeft ze het ergens verstopt, of is wat ik niet voor mogelijk hield toch gebeurd en is het in zijn geheel verdwenen in de bloemkooltaart?
Wachtend op antwoord kijk ik nog eens naar buiten, weer krabbend onder mijn kin. De mannen zijn weg, ik moet me scheren. Na 30 seconden krijg ik een berichtje.
*PING*
‘In de taart.’
