Mijn vriendin komt op me aflopen met een vreemd soort lach op haar gezicht. Het houdt het midden tussen smalen en glunderen. In haar hand heeft ze een blikje van iets. Het lijkt eten, en het is open. Ze houdt het voor mijn neus en kijkt op me neer. Het blikje blijkt leeg. Pas als ze zeker weet dat ik het blikje zonder inhoud goed heb bekeken zegt ze wat.
‘Ik heb dit opgegeten.’
‘Wat is het?’ vraag ik.
Ze blijft me misprijzend aankijken en antwoordt niet. Ik probeer tussen haar vingers te lezen wat er op het kleine blikje staat. ‘Gerookte makreelrillette’.
‘Gerookte makreelrillette,’ zeg ik wat ik lees.
Mijn vriendin knikt en lijkt haar vinger af te likken, wat ze dus niet doet. Haar lach is nu een grijns.
‘Het was superlekker,’ zegt ze, met het blikje nog steeds onder mijn neus.
‘Oké,’ antwoord ik. Wat moet ik hiermee, denk ik. Waarom zegt ze dit tegen me?
Mijn vriendin grijnst nog steeds en knikt. ‘Ik heb dit opgegeten. Jij niet. Het was superlekker, en nu is het op,’ lijkt ze te willen communiceren.
‘Lag al een tijdje in de la hè, dat blikje?’ zeg ik.
Ze blijft knikken en stopt haar hele hand in haar mond. O nee, ook dat lijkt maar zo.
‘Yup. Het was echt superlekker.’
En nu is het op, denk ik aan haar woorden vast. Ik vraag me weer af waarom ze me dit vertelt, terwijl ik hier gewoon lekker op de bank tv zit te kijken. Ik vraag me af of mijn vriendin misschien een sadist is. Dat heb ik wel vaker gedacht, bijvoorbeeld wanneer ze heel hard lacht als ik pijn heb of gekwetst ben, maar dit zou weleens de bevestiging kunnen zijn. Het besef is te groot en heftig om uit te spreken, dus zeg ik weer alleen ‘Oké.’ Ik ben een beetje in de war, een beetje bang zelfs. We zijn al bijna acht jaar samen. Wat als dit echt zo is, altijd zo is geweest, en ik het nooit heb geweten? Wat voor invloed heeft dat dan gehad op onze relatie, op mij, op de keuzes die ik heb gemaakt?
‘Oké,’ stamel ik nogmaals, terwijl mijn vriendin met het blikje naar de vuilnisbak loopt en het weggooit. Ik hoor de klep opengaan en het blikje op iets hards vallen, *tik*.
Verward pak ik de afstandsbediening en begin te zappen. Waar keek ik naar? Was het leuk? Waarom zap ik weg? Mijn zoontje klimt op de bank en kruipt over me heen. Hij wil dat ik een autootje ‘ben’. Hij is het andere autootje en dan gaan we samen rijden, over mijn lichaam, hier functionerend als wegennet.
‘Kom, we gaan eten,’ zegt mijn vriendin niet veel later. Ze heeft haar befaamde chili gemaakt. Hij is heerlijk, zoals altijd. We smullen er met zijn drieën van, de gerookte makreelrillette allang weer vergeten.
